Մենք ամուսնացած ենք արդեն 4 տարի․․ Թեպետ երեխաներ դեռ չունենք, բայց համերաշխ էինք ու սիրով։ Համենայն դեպս այդպես էի կարծում․․
Այս 4 տարիների ընթացքում ունեցել ենք թե լավ, ու թե նաև վատ օրեր․ վեճեր ու հաշտություններ․․
Երբևէ չեմ փոշմանել իմ ընտրության համար, ու համոզված էի, որ նա նույպես․․Բայց որքան միամիտ էի ես․․
Տաթևիս հետ ծանոթացել էինք՝ միջնորդ ընկերոջ օգնությամբ, ով իր հարսանիքի օրը մեզ ծանոթացրեց ու դրանից հետո սկսվեց մեր սիրո ճանապարահը․․
Բայց ավաղ, այդ ճանապարհը լավ տեղ չէր տանում, ու ինչպես համոզվեցի, իրականում մեր ճամփեքը հենց սկզբից էլ նույնը չեն եղել․․
Այսօր, մեր ամուսնության 4-րդ ամյակն էր․ ես նրա սիրած ծաղիկները ձեռքիս մտա տուն՝ կարծելով թե նա նույնպես ինչ-որ անակնկալ է պատրաստել ինձ համար․․
Բայց, ցավոք սրտի, ոչ միայն անակնկալ չկար, այլև կինս անգամ մոռացել էր այդ մասին․․
Երբ մնա տուն, Տաթև տանը չէր, գնացել էր խանութ, իսկ հեռախոսը դրել էր լիցքավորման։ Հանկարծ հաղորդագրության ձայն լսվեց։ Սկզբից ուշադրություն չդարձրի․․
Բայց գնալով նամակները շատանում էին, ու չնայած նրան, որ սովորություն չունեմ կնոջս հեռախոսի մեջ մտնելու, անհանգստացա ու վերցրի տեսնեմ, թե ով է այդպես վրա-վրա գրում՝ զանգելու փոխարեն․․
Երբ բացեցի նամակը՝ գրված էր հետևալ տեքստը․ «Տաթոս, գիժս, ինչ էղար, մեռա սպասելով․․» Հաջորդ նամակն այս տեսքն ուներ՝ » Էլ չեմ դիմանում, էտ խեվ մարդուդ ցրի արագ արի հյուրանոց»․․․
Մնացած նամակներն էլ իմաստ չուներ կարդալու, քանզի ամեն բան պարզից էլ պարզ էր։ Ու հիմա մտածում եմ թե ինչն եմ սխալ արել, միթե հարգանքն ու նվիրվածությունը խեվություն ա։ Որտեղ եմ թերացել․․
Իհարկե չեմ արդարացնում կնոջս արարքը, նա ոչ մի իրավունք չուներ ինձ հետ էտպես վարվելու, պարզապես մտածում եմ ինչ անել՝ վռնդել տնից՝ ժամանակ տալով, որ խելքի գա, թե հենց վաղը գնամ դատարանով բաժանվեմ․․
